Мына қойдың басын қарашы — жағын айырмаған күйі дастарқанға әкеліпті.
Малдың жағын айырмай қою – «жеген асым адал» деп айта алмайтынның ісі ғой!
Бүгінде мал сойса да мәнін ұқпайтын, дәстүрді де, қасиетті де контентке айналдырған пенделер көбейді.
Қазақ үшін мал ризықтың киесі еді-ау.. Ал біз сол киені ойыншық қылып, обал мен сауапты ұмыттық.
Тіпті ас үстінде де Алланы емес, камераны ойлайтын болдық.
Малдың да жаны бар, дастарқанның да қасиеті бар.
Жеген асың адал болмаса – жаның қалай адал болмақ?!
Ана бастың желке тұсында екі жағы безге толы болады,
сол без – аурудың ұясы.
Оны алмай ас ету – обал ғана емес, қиянат!
Аты без деп тұрған жоқ па – безден безу керек!
Сорақылық күннен күнге шектен асып барады…
Тамаққа құрмет жоғалған жерден – береке де, киеде қашады. Камераға емес, киеге қараңдар! Бейне үшін емес, береке үшін өмір сүріңдер!
