Батыр Бауыржан Момышұлының келіні Зейнеп Ахметова «Бабалар аманатында» былай дейді: «… 1982 жылы маусымның 3-і күні шамды жағып қалғаным сол еді, шатыр-шұтыр етіп от шығып, іле-шала құлап түсті. Моншақтары кілем үстіне тарыдай шашылып жатыр. Жағымсыз түтін иісі қолқаны атады. Мұндай қорықпаспын, біразға дейін дірілімді баса алмадым. Жүрегім біз сұққандай шаншып-шаншып кетті. Бұрын мұндай ауыратыны жоқ еді. «Құдай-ай! Сақтай гөр! Сақтай гөр!» — деп үлкен бір қатерді сезгендей қайталай беріппін. Ата қатты сырқаттанып ауруханада жатқан. Шамның құлауы жай болмады. Жаратқан ием бізге белгі бергендей тура жеті күннен соң, маусымның 10 жұлдызында атаның шырағы сөніп, өмірден өтті. Ата: «Құдайға сенбейтін адам тылсымға да сенбейді. Алла пенделеріне әркез белгі беріп тұрады, алайда адамдар түсінбейді. Түсінбеген соң қабылдай алмайды. Бәрін кездейсоқтыққа апарып тірей салады. Кездейсоқ ешнәрсе болмайды. Рухани өсу жоқ жерде тәннің ауырлығы адамшылықтан гөрі пендешілікті алға шығарады. Мұның бәрі құдайға деген сенімсіздіктен туады» деуші еді».
Бүгінде батырдың соңғы сапарынан сыр берген аспалы шам өзі туған ауылдағы батырдың музейінде, Жуалы жерінде сақтаулы.
1996 жылы Бауыржан Момышұлының жаңадан ашылған музейіне Зейнеп Ахметова атасының өзге заттарымен бірге осы шамды да табыстаған.
Дайындаған — Н.Қожамар
