… Не жағдай болғанын қайдам, ерлі-зайыптының арасына шайтан от салады.
Тату-тәтті тұрып жатқан отбасында кәдімгідей ұрыс-жанжал орнайды. Күйеуі өзін баса алмады. Әйелін көлігіне отырғызып, ашу үстінде: «Кешір, енді сенімен тұра алмайды екенмін!» деп, төркініне апарып тастап, кете барды…
Сосын тұп-тура мешітке тартып, бесін намазын оқыды. Намаздан кейін де орнынан тапжылмады. Отыра берді, отыра берді… Екінтіге айтылған азаннан шошып өзіне келді. Екінті намазын да оқып, мешіттен шықты да үйіне барды. Қаңырап бос тұрған үйін көріп, көңілі құлази бастады. Дереу әйеліне қоңырау шалып:
— Қымбаттым, саған барайын, үйге қайтасың ба?!.. — деді.
— Мейлі отағасы. Бірақ бір ғана шартым бар.
— Қооош, қандай шарт екен?!..
— Асханаға кіріңіз.
— Кірдім.
— Бір тәрелкені алып, жерге лақтырып жіберіңіз.
— Лақтырып жібердім!
— Енді сынықтарын жинап, әуелгі қалпына келтіріңіз. Сосын қайтамын!…
— Кешір асыл жарым! Мен негізі пластик тәрелкені жерге ұрған екенмін. Сынбады да, шашылмады да?!..
— Тууу! Риуаяттың да рәсуасын шығардыңыз ғой, отағасы. Келіп мені тезірек алып кетіңіз. Үйдегілерге 2 — 3 сағатқа келдім деген едім, — депті әйелі……………….
