Бұрынғы Ленин, қазіргі Достық көшесінде жастық шағым қалған. Абай ескерткіші, «Қазақстан» қонақ үйі, «Арман» кинотеары мен «Арман» рестораны жетпісінші-сексенінші жылдардағы студенттердің әлі күнге дейін есінде шығар.
Жас кезімде көбіне жаяу жүретінмін. Бүгін де Достық пен Сәтбаевтың қилысындағы Президент архивінен Бөгенбай батыр көшесіне дейін төмен құлдап, Шәмші Қалдаяқовқа келдім. Тамшылаған жаңбырға, шашымды желпіген желге де қарағам жоқ. Менің Алматыға келген сайын ат шалдыратын жерім осы арада.
Төмен құлдап келе жатып баяғы ҚазМУ-дегі деканымыз Темірбек Қожакеев «тұрады» дейтін «Үш алып» деген үйге қарадым. Сырты тозып кетіпті. Сәулет-құрылыс саласында өзіндік ерекшелігі бар осы үйді Алматының сәніне лайықтап жөндеп қойса қайтеді екен?
Осы үйдің көше жақ бетінде Жамбыл Жабаевтың ескерткіші бар. Сәулетші Бақыт Әбішев марқұмның (жатқан жері жайлы болсын) ізденісінің жемісі шығар, атынан түсіп еліне қарап отырған Жәкемдей тұғырынан түсіп, жердегі тастың үстінде отыр. Мақұл. Отырсын. Бірақ…
Мына ескерткішті Алматы қаласының әкімі де, оның Алматы ескерткіштері мен тазалығына жауап беретін орынбасары да, соған бағынышты мекеме басшысы да ұмытып кеткен сияқты.
Бөркінен бастап етегіне дейін айғыз-айғыз Жамбыл жәкеміздің. Жансерігі болған домбырасына да кептерлер армансыз саңғыпты. Қасындағы сылдырап аққан суға қанып, талдың түбіндегі шашылған жемге тойынған немелер саңғымағанда қайтсін енді?
Алматыда ескерткіштер жүдә көп. Бәрі ұрпағына үлгі болған ұлылар. Соларды кептерлердің боқханасына айналдырмай, ұқыппен қарап, тазалап, жуып қойып отырсаңдаршы, айналайын Алматы әкімдігіндегілер!
Көсемәлі Сәттібайұлының фейсбук желі парақшасынан алынды
