Арғын Абыз шешен жүз жиырма жасқа келіп отырғанда Әсет би көріскелі келіп былай деген екен:
— Уа, Абыз ақсақал, жасыңыз бірсыпырыға келіп қалды. Абыз айтушы еді деген артыңызда бір сөз қалсын, бізге де бір үлгілі сөз қалдырып кетіңіз,— депті.
Сонда Абыз:
«Ата-анаңның қадірін
Балалы болғанда білерсің.
Ағайынның қадірін
Жалалы болғанда білерсің.»
Балалықтың қадірін
Саналы болғанда білерсің.
Асыл менен жастықты.
Бағаалы болғанда білерсің.
Бостандықтың ңадірін
Жабылғанда білерсің.
Қалтаңдағы ақшаны
Қағылғанда білерсің.
Денсаулықтың қадірін
Ауырғанда білерсің.
Ақ бетіңнің қадірін,
Қан кеткенде білерсің.
Ақ білектің қадірін
Әл кеткенде білерсің.
Жиырма бестің қадірін
Жас өткенде білерсің.
Қара көздің қадірін
Нұр кеткенде білерсің.
Татулықтың қадірін
Дос кеткенде білерсің.
Аяқ — қолдың қадірін
Ақсағанда білерсің.
Отыз тістің қадірін
Қақсағанда білерсің.
Қызыл тілдің қадірін,
Тоқтағанда білерсің.
Білгеніңді сөйлеп қал,
Білгендерден ғибрат ал!—
деген екен.
