Мен «Қалаулым» хабарын кейде көремін. Не үшін? Себебі менің білуімше, «Қалаулым» хабарына түрік елінен арнайы маман шақырылып, саналы, салауатты, салиқалы жастар іріктелініп алынады. Оның үстіне көпшілігі ел ортасында, көпшілік жиындарда қызмет жасап жүрген жастар екен. Өмірден опық жеп, «енді қателік жасамаймын»- деп жүргендер де көп сияқты. Алайда олардың көп айлардан бері сан рет талқыланған, менің төбе шашымды тік тұрғызған 2 сұрақ болды:
Біріншісі, сен тұңғыш балаңды әке-шешеңе тәрбиелеуге бересің бе? Екіншісі, ертең үйленгенде әке- шешеңмен тұруға қалай қарайсың?
Осы екі сұраққа жастар қолдап та, қарсы болып та жауап беріп жатты. «Бұндай сұрақты қою ұлттық идеология, ұлт құндылығы, қазақ менталитетіне жат емес пе?»-деп бір адам айтпады. Ал шындыққа бүгінгі біздің қоғам тіке қарайтын болсақ, біздің әкелеріміздің заманында мұндай сұрақ, «сұм» сөзді жастар арасында екіге жарылып талқыға салмақ түгілі, естуге, ауызға алудың өзі «масқара», ұлт құндылығына «кесел» ұят саналатын… Ондайларды тексіз дейтін.
Бүгін мұндай сұрақты бір-біріне ұялмай қойып, өзінің кімнен «келіп» қайдан «шығып», кімге кім туралы не айтып, не сұрап отырғанына ұялмағандар, ертең «әке-шешені қай жасында, қайда өткіземіз?» деп те бір-біріне сұрақ қойып, «қалаулымдағыдай» талқыға салары бек анық…
Сонда, қазақ халқының ұлттық идеологиясы, ата-мұра, салт-сана, өзгеге ұқсамайтын тектілігіміз қайда қалмақ? Елбасымыз әр кез қарттар үйі, жесір, қаптаған жетімдер туралы талай тебірене айтқан аталы ақжарма сөздері бүгінгі жастардың бойына әлі дарымай келе ме? Әлде бұл сұмдықты қолдап отырған күш бар ма? Әлде жариялық па? Онда не істейміз? Жамандыққа қимай айтсақ:
Жариялық жақсы ғой жариялық
Шыны да бар жоқты айтса жария ғып.
Мұндайда жүгермекке жүген салып,
Бізге жетпей тұрғандай қариялық.
Мың жылдардан жалғасқан ата-салтымыздың айтқаны осы! Ал сіз не дейсіз оқырман?!
Жапар Сатылғанов
