Эх…..
Байыбына бара алмай, бала бітім,
Кеше ғана тыныштық қала тұғын…
Тән-тамаша табиғат түнеріп тұр,
Ол түнермей қайтеді,
-дала түтін…
Ғимараттар, дүкендер, қирағандар,
«Есі жоқтың тірлігі» -дейді адамдар.
Ібілістің пиғылы іріткі сап,
Сауапты істей, қасірет, сыйлағандар.
Мөлдір сезім мөлтілдеп, құятындар,
Телеарналар, көрмелер, театрлар.
Қызыл жалын шоғы да шарпығандай,
-Жетер енді, қазағым ұятың бар.
Етектерін жаптырып есті аруға,
Қараңғыда қорқамыз кеш қалуға.
Қанша боздақ оққа ұшты,ойға алмастан,
Естеліктер сөйлейді…
(Еске алуда).
Жақсы көңіл күтуші ем, кештен кейде,
Үкілеген үмітім өшкен дейме…
Мені тәйір, одан да келешекті айт-
Мейірімді болудан сескенбейме?
Мұның бәрі батырлық бір іс емес,
Көзден ғайып болмасын, ырыс, елес…
«Мен мықтымын» дегендер ренжімеңдер,
Дәл кешегі жүйелер дұрыс емес.
Құшағына ұмтылған қан даланың,
Кей қазаққа қайранмын…
Таң қаламын.
Арсыздыққа баруды «абырой» деп,
Алдауына еретін, алдағанның.
Төбелеген туысты жек көремін,
«Сабырлыққа шақыру» беттегенім.
-Жапа шегіп қалмасын ғаламат жұрт,
Адалдықты айтуым азаматтық!
Мен жай ғана өлеңмен шектелемін!
Ұзағынан айтсам ба, бұған жайды,
«Жан-жүрегім» жылайды, ұға алмайды.
Сақалды ма, сақалсыз кім болса да,
Біз сияқты мықты ел құра алмайды.
Қаны қазақ жұртымды жыға алмайды.
Тәуелсіздік тұғыры биікте ол-
Бас бұзарды басына шығармайды!
Ойламаңдар ендеше!!!
Авторы:Аманжол Сұрағанов.
@amanzholakyn.
2
