Халқымыз тумысынан табиғатты аялап, оның байлығына ерекше жанашырлық танытқан. Ертеңгі күнін ойлап, бар нәрсені үнемдеп, ұқсата білген. Әсіресе, өсіп тұрғанды сындырмаған, жасыл ағашқа балта шаппаған. Саятшылық құрса да обал-сауабын ұмытпаған. Оның киесі бар деп есептейді.
Орман-тоғайдың өз ырысы бар. Соның өзі жеткілікті. Жаз бойы қарағай мен қайыңның, шыршаның өздігінен құлап, қурап-кеуіп қалғанын жинап, отын етіп жинайды. Қыста іске пайдаланады. Ауыл тұрғынының еңбекқорлығын (Ақмола облысындағы “Аққөл” ауылы) әдейілеп фотоға түсірдік. Сіздер де ұқыптылықты көріп, көзайым болыңыздар.
“Малды жиғанға бақтыр,
Отынды шапқанға жақтыр” деген мақал еріксіз еске түсті.
Дархан МЫҢБАЙ
