Күнделікті күйбеңі еңбекпенен астасқан ауылдарымызды қалай дәріптесек те жарасымды. Мемлекеттің күретамырына қан жүгірткен ел бесігін ажарлы етуге бағытталған тірліктердің өзі біршама. Ауылдағы ағайындар тиімді бағдарламалардың арқасында шаруасын дөңгелетіп, ауылдардың әрі кіріп келеді. Ауыл халқы қаладан кем емес тіршілік кешуде. Дейтұрғанмен де кемшін тұстар жоқ емес. Ауылдықтарды алаң қылған мәселелер мемлекеттік мінберлерде талқыланып, шешімі табы- лып отыратыны қуантады.
Азаттықтың арда тұтар айбынды жылында ауылдарды аралап, Шу өңірінің шырайын кіргізген шуақты өлкелерді жазуды жөн көрдік. Өткен сандарда Жаңа жолдағы жақсы істерді жазған ек, кезекті жол түскен ауыл — Абай ауылы болды. Абайға апарар жолдың қос қапталы — иін тірескен жиде ағаштары. Ауылға әр барғанда бір әсерлі естелік ойға оралады да тұрады. Он шақырымға тартар ұзын жолдың жиегінде жайқалған жиде талдарына сырттан келген қонақтардың көзі еріксіз түседі деп ойлаймын. Бұған дәлел, біраз жылдар бұрын нағашы атамның Абай ауылына жолы түсіп, қонақ бола келгенде “Осы жиде талдарды кімдер тікті екен?” деп төтесінен сұрақ қойғаны. Сонда абайлық бір қария: “Бұл талдарды адамдар емес, қарғалар тіккен” деп саңқ ете қалыпты. Таңданысын жасырмаған атам: “Бұл қалай сонда?” деп қайыра сұрақ қойған көрінеді. Әлгі қария бөгелместен “Жиденің дәнін жеген қарға саңғиды, содан дән өніп- өседі” депті. Ал, атам: “Кезінде Асан қайғының Шу жеріне тоқтап, “Мына шіркіннің екі жағы борбас” екен деп айтқан теңеуі текке телінбеген екен” деп сөзге тоқтапты. Шұрайлы жерге жайылған төрт түліктің қоңды әрі төлді болмағы да осыдан. Әсілі, Абай совхозы бір кездері асыл тұқымды малдарымен танылған. Араға жылдар салып, ауыл азаматтары мемлекеттің тиімді бағдарламаларының игілігін көре бастағаннан ауылдың жайылымына ғиссар қойы, биязы жүнді ақ қойы қайта оралуда. Осыдан-ақ абайлықтардың “Мал өсірсең қой өсір, өнімі оның көл-көсір” деген аталы сөзді мансұқ тұтатынын аңғарасыз.
