Бүгінгі жұрт көз тию мен сөз тию деген ұғымға бұрынғыдай мән бермейтін болды. Сақтанбайды, керісінше мақтануға құмар. Тылсымға сенім әлсіреген сайын сөздің де, көздің де өз ырқы барын ұмытып барамыз. Бір ауыз мақтаудың да, бір түйреуіштей көзқарастың да ізі қалатынын ескермейтін болдық. Оның салдары кейде жүрекке жұғып, тіпті тағдырға дақ салып жатады. Өйткені сөздің ұшы оқ тәрізді байқамай тисе де әсері оңдырмайды. Ал көздің сәулесі адам жанында із қалдырар шағын найза секілді.
Қазіргі адамдар «көрінбейтінге» мойын бұрмай, «көрінетінге» құмартып кетті. Байлығын, жиған-тергенін көрсетіп, мақтанғанға әуес. Отбасын, жарын, балашағасын сұқ көзден қорғаудың орнына, желіге ашықтан-ашық жариялап, өз еркімен назарға ұсынады. Ішкен-жегенін, жиған-тергенін, ат-көлігін, зәулім үй, баспанасын, шексіз-шетсіз жиған байлығын, дүние -мүлкін, атақ- мансабын көрсетіп, мақтанудан жарысатынды шығарды. Сөйтіп бүгінгі жұрт шынайы бақыт көрсетуде емес, қорғауда екенін ұмыт қалдыра бастады.
Сұқ көз – сөзден де жүйрік. Бір ауыз теріс сөздің орнына бір ауыз тілек айтылса ғана жеңілдейміз, ал бір суреттің артында қаншама көздің ілесе қарап тұрғанын сезе бермейміз. «Бақытты – үнсіз сақта» деген тәмсіл тегін айтылмаған.
Отбасың, әулетің, туған-туысың — ең қымбат қазынаң. Оларды желіге емес, жүрегіңе жақын ұстау – көргенділіктің белгісі. Замана өзгерсе де, көз тию мен сөз тиюдің күші әлсіреген жоқ. Тек біз мән беруді қойдық.
Бақыттың да, бақтың да қадірі оны көрсетуде емес, қорғай білуде. Кешегі Жетісайда орын алған қайғылы оқиғадан кейінгі желіге жайылған той суреттері жүректі шымырлатты. Қуаныштың соңын қайғыға жалғастырмас үшін, әр қадамда сақтықты серік етіп, бақытты айқаймен емес, ықыласпен қорғауды үйренейік. Қарапайым ескерусіз қалған сәттің өзі тағдырдың таразысына айналуы мүмкін. Сондықтан да өз өмірімізді де, жақындарымызды да көзден де, сөзден де сақтай білейік. Абай болайықшы…
Айдар Сейтқазым
