Соңғы жылдары ешбір елде болмаған қазақтың қазақтылығына жат жағдайларды естіп-көріп жүріп, болашаққа деген сенім қарайып, жүрегіміз тасқа айналғандай.
Жақында қоқыс салатын жәшіктен бір емес екі бесіктің жатқанын көріп, төбеме жай түскендей күй кештім. Аузыма сөз түспей, тұрған орнымда қаттым да қалдым. Жадыма жатталып қалған ана әлдиі мен бесік жыры орала берді.
«Бос бесікті тербетпе, бетін ашық қойма», «бесікті қоқысқа тастама, жоғарыға іліп қойыңдар» деп отырушы еді әжеміз. Бүкіл түркі халықтарының ұлттық құндылығына айналған бесіктің қоқыста жатуы- өкінішті һәм қорқынышты екен.
Жаңа туған нәрестені қоқысқа тастау, ұл қызын ұрып-соғып қорлау, зорлау, пышақтап өлтіру, көпқабатты үйдің терезесінен керек емес заттай лақтыра салу сияқты Құдайдан емес адамнан келетін қайғы-қасіретті оқиғаларды естігенде, осы бізді бесіктің киесі ұрды-ау деген ойда қаласың. Бұл-бүкіл халықтық трагедияның көрісі болса керек.
Адамды адами қасиетке жетелейтін діннен өзге не бар десе, ұлттық құндылықтарымызды айтар едім. Ата-баба дәстүрімен,наным-сенімімен, ырым-тыйымдарымен тәрбиеленіп өскен халықпыз өйткені. АҚШ пен Еуропа елдерінде озық ойлы дәрігерлері памперсті қолдануға қарсы акциялар ұйымдастырып,жасанды жаялықтан бас тартып жатқанда, қазақтың келіндері бесіктен безіп жатыр.Бесігі жоқ үйде береке болмайтынын ұмытты.
Қазір әжетхана қағазын, қоқыс жәшіктерін, арақ-шарапты қазақтың ою-өрнегімен безендіріп қою сәнге айналды. Ұлттық құндылықтарды түгендеп,оны сақтап,қорғау және жаңғырту мемлекеттік саясаттың басым бағыттарының біріне айналғанымен,сіз бен біз ат салыспасақ бәрі бекер. Жаһанданудың жетегінде кетіп,атадан мұра болып қалған ұлттық құндылықтарымыздың қадіріне жетпесек, көгермесіміз анық.
Бүгін біз ұлттың қазынасы, қорғаушы шамшырағы болған құндылығымызды қоқысқа тастадық. Келер ұрпақтан не күтеміз? «Төріңде-бесік тұрса, төре де бас иеді» дейді қазақ, осыны ұмытпасақ екен.
Нұрлан Тобақабылов
