Тәй — тәй басып қалады — ай.
Қанаты бар,
Қауырсыны жоқ.
Күндіз тіпті ұшпайды,
Түнде тышқан ұстайды,
Көзі шамға ұқсайды.
Тіріден өлі туады,
Өліден тірі туады.
Аяғы түйеге ұқсайды,
Құс болса да ұшпайды.
Өзі сақ, өзі ұсақ,
Шықылықтап тұрмайды.
Өсекшіге ұқсап,
Құйрығы ұзын, ала.
Бұл қандай құс, бала?
Сөз үйретсең қайталайды,
Өздігінен айта алмайды.
Күндегі тамағы –
Балықтың шабағы.
Теңізге барғандар,
Жағадан табады.
Садақша мойнын иілтіп,
Көрген жанды сүйсінтіп,
Жүзгенде көлдің сәні өзі,
Судағы құстың нәні өзі.
Жердегі құстың серкесі,
Көктегі құстың еркесі.
Жапанның желдей жүйрiгi,
Жетедi көктiң бұйрығы.
Жеткенде бұйрық, апыр — ай,
Шошаңдай берер құйрығы.
Япырым — ау, бір мақұлық осындай — ау,
Қасында екі сойыл емес жаяу,
Шабатын өткір оның қылышы бар,
Қолына түскен жанды болмайды аяу,
Жымқырып қиып алып шықса кәне,
Аспанның ол бір түрлі нажағайы — ау.
Жайлы, жұмсақ төсегім,
Домаланып өсемін.
Қабат — қабат тоным бар,
Қалай оны шешемін?
Пошымы бар домалақ,
Көріп қойдым сығалап.
Жақсы болса тұрмысы,
Шығады екен қоғалап.
Бес ай тамам біткенде,
Қаптап алдым құмалақ.
Асты тақта,
Үсті тақта,
Ортасы жасыл мақта.
Бір тауық балапан басты жерге кіріп,
Баласын шығармақшы жерде жүріп.
Ол жерден мойнын созып балалады,
Қарасақ, мыңнан да көп бетін жырып.
Алыстан көрсем ақ тас,
Жақыннан көрсем – дәмді ас.
Бала — бала, балалар,
Мүйізінен су шіп,
Таяғынан балалар.
Өзі қызыл,
Бауырында бар,
Жалғыз сызық.
Бұған жұрттың,
Бәрі де ынтық.
Мезгілсіз піспейді.
Піспей түспейді,
Шыңнан құласа,
Шекесі іспейді.
Тәтті.
Тәттінің іші қатты,
Қаттының іші тәтті.
Кішкентай ғана құтыша,
Іші толған мықша.
Арбиған әкесі бар,
Тарбиған шешесі бар.
Қозғалмай бір орнында қарап тұрар,
Адамның қажетіне жарап тұрар.
Қаншалық жәбір көрсе, сабыр етіп,
Және де көбеймекке талап қылар.
Басына үлпүлдетіп таққан шашақ,
Бұралып тал шыбықтай тұрған жасап.
Мен тұрып бір таяқты қолыма алдым,
Ішіне қошқыл қызыл бояу салдым.
Қызарып сол бояудан шыққан таяқ,
Ұрғанда созылады қайран қалдым.
Әне барды өзі,
Көрінбейді ізі.
Ақ сиыр тұрып кетер,
Қара сиыр жатып қалар.
Төгілген жерге ақ моншақ,
Ғайып болды сол шақта — ақ.
Қыс жатады, жаз тұрады,
Жоқ болса да қол — аяқ қаз тұрады.
Қуып едім мойын бұрмады,
Ұстайын деп едім қолға тұрмады.
Өнері жоқ, қолы жоқ,
Сурет салуды біледі.
Кетпейді қасымнан
Сипайды шашымнан.
Желпиді, өбеді,
Бетіме төнеді.
Емес ол жырақта
Көрінбес бірақ та.
