Мен – негізі, шал мен кемпірдің баласымын. Атам Жанысбек 13 жасымда өмірден өтті. Ол кісі молда болған. Намазын ешуақытта қаза қылмаған. Соғысқа қатысқан, бір аяғы кемтар еді. Ал апам Алла жазса, биыл 90-ға келеді. Ол кісі – алтын адам. Осыдан бір жарым жыл бұрын апам жығылып, жамбасын сындырып алды. Негізі, үлкен кісіге сынық қиын, оның үстіне жамбас сынса, көп адам төсек тартып жатып қалады. Мен апама «Күніне екі рет жаттығу жаса» деп, екі қолына бір келілік гантель әкеп бердім. Аллаға шүкір, қазір апам таяғына таянып жүріп жүр. Біріншіден, Алланың құдіреті болса, екіншіден, рухының мықтылығы, үшіншіден сол күнделікті жаттығулардың пайдасы. Бірде апам үлкен кісілердің әдетіне салып, «Өстіп жүре бермей, Алланың алдына баратын кезіміз келді» депті. Келіншегім «Апа, сіз олай демеңіз, Бейсеннің жүрегі ауырады ғой» десе, «Ойбай, неге?» деп шошып кетіпті. «Сізді кетіп қала ма деп қорқады» десе, «Енді мені сары майдай сақтай ма?» деген ғой. Сонда келіншегім «Сіз жүре тұрыңыз. Сіз кетсеңіз, Бейсеннің «крышасы» болмайды ғой» деп қалжыңдапты. Сол айтқандай менің «крышам» – апам.
Туған әке-шешемді «аға», «тәте» деймін. Одан басқа артық сөз жоқ. 4 айлығымда апам қойнына салған ғой. Мен үшін одан артық жан жоқ. Мектепке бара бастағанда әкемнің құрдастары қалжыңдап, «Өй, сен кімнің баласысың?» дейтін, «Жанысбектің» десем, «Өй, қайдағы, сен Абайдың баласысың ғой» деп мазақтайтын. Олармен ұрсысып, жылап, үйге келіп айтатынмын. Атам мен апам «Олар оттай береді» дейтін. Қазір кейде той-томалақта байқамай біреу-міреу әлгіндей сөз айтып қойса, бітті, апамнан таяқ жейді.
