Ағайыннан тараған ұл едік, бірлігіміз берік еді… Осындай бағалы сөз бағзыдан бері қалыптасып келе жатқан дәстүр мен бұлтжытпас қағидаға айналғандай. Тамыры тереңге жайылған қазақ тектілігін сақтап, баба аманатына қарсы шықпаған. Әулеттің іргесінің берік болуы оның ұрпақтан-ұрпаққа алып қашатын қасиеттерін бойға сіңіруінде. Ұрпақ үшін ұмытылмас қасиеттің бірі «қара шаңырақты» қадірлей білу. Құндылығын жоғалтпаған, несібесі мен ризығын алып келген қара шаңырақтың біз білмейтін көп сырлары бар. Түптің түбін ақтарсақ, осынау қасиетті қара шаңырақта бастан тепсе де кетпейтін береке мен ырыс — бақ орнаған. Сол себептен отбасының ұйытқы болуын ұғындыратын киелі шаңырақта қонақ та үзілмейді. Ал, қонақ өз ырысын қалдырып кететіні белгілі. Қара шаңырақтың жолы көбіне үйдің кенжесінің еншілігінде қалады. Үйдегі әке -шешенің қолында қалып, ата жолын жалғап ұрпақтар сабақтастығын қалыптастырып келе жатқан берекелі отбасы бүгінде баршылық. Ынтымағы жарасқан, қара шаңырақтың отын сөндірмей келе жатқан сондай ырысты жанұяның бірі — Әкімбеков Сәбит ағамыздың отбасы туралы айтпақпыз. Елудің еңсеріп, төбедегіні көріп жүрген ел ағасы 1972 жылдың 14 желтоқсанында Созақ ауданы, Шу совхозында дүниеге келген. Бір үйдің жалғыз баласы. Ауылда білім алған арманшыл жас 1995 жылы кеншілер шаһарына көшіп келіп, ЖТК-нің қалалық бөлімшесіне машинист болып еңбек жолын бастайды. Содан бері табаны күректей 30 жылдай уақыт өтіпті. Бір салада адалдық танытып жұмыс жасап жүрген Сәбит ағамыз тірлігіне тиянақты. Жұбайы Айгүл екеуі бір ұл, төрт қызды өсіріп, ұлды ұяға, қызды қияға қондырған бақытты отбасы. Жалғыз ұлы Сағындық әке үмітін ақтап, сенімнің үдерісінен шығып келеді. Қыздары Әйгерім, Аяулым, Диана және Еркеназ ағаларының айтқанын тыңдап, әкелеріне еркелейді.
Кішкентай ғана немересі Сәбит Омар қылығымен атасының назарын бірден аударып, шаңыраққа береке кіргізуде. Байқасаңыздар, Сәбит ағамыз бір үйдің жалғыз баласы, ал ағамыздың тірек болар жалғыз ұлы бар. Алайда, ағамыздың әпкелері інісін әрдайым көкке көтеріп, мәртебесін асырып келеді. Үлкен әпкесі Нұржамал мен кіші әпкесі Бейсенкүл қаладағы «Тұмар» мейрамханасында аспазшы болып қызмет атқарса, ортаншы әпкесі Гүлжамал ЖТК — да оператор маманы болып талай жылдан бері жұмыс істеп келеді. Тағы бір әпкесі Сәрсенкүл жеке кәсіппен айналысады. Өз сөзінде Сәрсенкүл әпкеміз әулеттің тарихын тереңнен былай деп баяндады: — Біздің әулет,- деп бастады әңгімесін. — Берекесі мен ынтымағы жарасқан берекелі әулет. Сонау қиын қыстау заманда Созақ ауданы, Шу совхозында дүниеге келген әкеміз Қуаныш үш ағайынды болды. Әке-шешеден ерте айырылып, тұрмыстың ауыр бейнетін кешкен әкеміз бен анамыз Жеңіскүл бауырларын қара шаңырақта бағып, өсірді. Інілері Қуандық пен Кеңесті аяқтандырып, жеке үй болуына бар жағдайды жасады. Ауылда механизатор болып жұмыс істеп, темірдей төзімді әрі шымыр болды. Өзі өте томаға тұйық жан еді. Бірақ айтқанын істемей қоймайтын. Мақсатына нық жететін. Қайсарлығы мен адал еңбегінің арқасында 1970 жылдары ауылдағы «Молшылық» газетіне жарыққа шығып, есімі ауданға белгілі болды. Жалғыз ұлы Сәбитті ерекше жақсы көріп, құрметтейтін. Бізге де үнемі «Ертең сендердің басшыларың осы бала болады. Бәрің інілеріңе бас-көз болыңдар» деп айтып отыратын. Тоқсаныншы жылдары қалаға көшіп келіп, бейнеттің зейнетін көрді. Өкінішке орай, алдымен 1995 жылы анамыз арадан он жылдай уақыт өткен соң әкеміз ауыр науқастан көз жұмды. Қара жамылып, қайғы кешкен шақта әулеттің барлық жүгі осы Сәбитке жүктелді. Сәбит мойымады. Әкесіне тартқан тарпаң мінезінің арқасында қиындықтарды еңсеріп, бүгінде көші түзелген кемелі жеткен әкеге айналды. Бүгінде үйге барғанда қара шаңырақтың қасиетін ұққандай боламыз. Үнемі қонақ үзілмейтін үй бізді әрдайым өзіне тартып тұрады. Бұл шаңырақта әулеттегі құрылтай, келелі кеңестер өтіп тұрады. Соңғы сөзді әрине ініміз Сәбит шешеді. Себебі қара шаңырақтың иесі осы кісі. Тіпті кейде қонақ келмей қалса хабарласып, ренжіп, неге келмей кеттің деп жан-жақты түгендеп отырады. Келініміз Айгүлдің жүзі әрдайым жылы. Қырық кісі келсе сол қырық кісіні де ренжітпей шығарып салатын қонақжайлығы бәрімізге ұнайды. Берекесі дарыған қара шаңыраққа келген апаларымыз сәлем салмай кірмейді. Бұл атадан қалған мирас. Сондықтан, қасиетін жоғалтпаған шаңырақтың құндылығын әрқашан биік ұстаймыз, — деп ағынан жарылды Сәрсенкүл әпкеміз. Ендеше, әкенің асыл қасиетін бойға сіңірген, көңілдері ақ, дастарқаны берекелі қара шаңырақтың іргесі берік болғай!
